5. Real de la Jarra -Monesterio, 20 km.

Zondaag 22 maart, etappe 5.

Al we uit het raam kijken rond half acht hangt er en dichte nevel over de heuvels. Niet vreemd na zovel regenval. Enfin, het is droog en na ons mierzoete ontbijt van ieder 3 cakejes en wat yogurt gaan we op pad. Ons ontbijt haalt het niet bij onze medepelgrim, met wie wij in deze hut, hebben overnacht.  Hij heeft alles wat lekker is; chocolademelk, boccadillos met ham en mayonaise, soep, etc. Echter als we samen de voordeur uit willen, moet de extra deur open om hem uit te laten. Wij hebben meteen een lichte voorsprong  op weg naar onze volgende bestemming. De gezellige corpulente Schot, met wie wij gisterenavond nog in gesprek zijn gekomen, gaat tot aan Salamanca wandelen en daar een week lang een cursus Spaans volgen. Hij heeft zijn baan opgezegd en wil hier een nieuw leven gaan opbouwen. Wat een avonturier! We hopen dat hij de routes kan lopen?  Pff.. Hij weegt minstens 130 kilo, rookt, loopt met ingepakte knieën en draagt zijn bagage zowel op zijn rug als aan de voorkant. We denken dat zich aan de voorkant zijn proviand bevindt en aan de achterkant zijn survival benodigheden. Tja, als we nu een dagje met hem meewandelen weten we zeker wat hij allemaal voor lekkers in zijn proviandtas heeft. Alleen denken we dat onze voeten dan zijn doorgezakt, want met een gemiddelde van 3 tot 4 km per uur wandelen daar worden wij niet blij van.
Als we het dorp verlaten is onze Schotse pelgrim niet meer te zien. Zal hij het café al opzoeken? Inmiddels begint het te regenen, shit, het ging zo goed de afgelopen dagen. Wij hijsen ons in de regenbroeken, doen de regenhoes om de rugzak en  trekken de regenjas wat dichter om het lijf. De eerste 'waterversperring' komt al in zicht. Er zit niets anders op dan er doorheen te waden.Een makkie met onze waterdichte bergschoenen. Het heuvelachtige pad wat we lopen kronkelt zich kilometers lang door de uitgestrekte landerijen waar de oude steeneiken zich weelderig aan ons tonen. Gekromd, lenig in zijn takken en nu mooi groen

.
in het blad tonen zij zich gracieus. Ja, die hebben al heel veel pelgrims voorbij zien strompelen. Behalve dat we veel leeuwerikken spotten en de koekoek zich laat horen is er weinig te zien of te horen. Weinig tot geen vee. Na 12 km hebben voor het eerst een koffiestop. Die laten we niet aan ons voorbij gaan. We nemen een kop koffie met een chocoladekoek. Het is druk in het grote wegrestaurant. Een zojuist gearriveerde  'bus met Aziaten' houden hier de toiletstop. Als we op het punt staan te vertrekken ontmoeten we onze medepelgrims, de twee Amerikaanse dames uit Alaska en de man uit Zweden. Wie weet ontmoeten we elkaar in de volgende herberg?

De route loopt vanaf nu tussen twee wegen door en als we de laatste heuvel over zijn van vandaag ligt het dorp Monesterio voor ons. Het hotelbord 'Moya' en het speciale peregrinosarrangement spreekt ons wel aan. We nemen onze intrek en op de kamer gaat de kachel op hoog en drogen we de natte kleding. Ook onze Zweedse medepelgrim geniet van het riante onderkomen. Morgen wacht ons een nieuwe uitdaging.