Zaterdag 11 april, etappe 24
Gisterenavond de oordoppen stevig in gedaan en daarna meteen het hoofd flink in mijn slaapzak gestopt. Gelukkig was ik zo moe dat veel gesnurk me is ontgaan. Als ik wakker was liet ik me het tempo van het gesnurk tegen me aanleunen en viel ermee in slaap. Iedereen was vroeg uit de veren.
Als we de kleine herberg bij het ochtendgloren verlaten is het misti, een mooie rij mijlpalen staat vlak bij de herberg. KWe hebben niet meer dan 100 meter zicht. We plakken vandaag twee etappes aan elkaar, zodat we morgen een kleine etappe kunnen doen en zo tegen de middag in Zamora aankomen. In deze kleine oude stad willen we wat meer tijd doorbrengen. Het belooft vandaag een zonnige dag te worden. Niet verkeerd dat we weinig uitzicht hebben, want het lijkt opnieuw een eindeloze lange weg te worden. Na ongeveer 5 km moeten we zowaar zoeken naar de juiste route. De pijlen ontbreken, het is mistig en de route geeft twee richtingen aan. We lopen naar de verkeersweg en blijven de borden 'Zamora' maar even volgen. Na ongeveer 1km. langs deze weg, waar bijna geen auto op rijdt, kunnen we er vanaf. We zien de geel/blauwe pijlen en vervolgen de route door het nog drassige onverharde pad. De zon probeert door de dikke bewolking heen te komen, maar dat lukt niet. Tegen 10.00 komt de zon door. Heerlijk, lekker die zon weer op ons lijf.
Ook hebben we meteen meer zicht. Een behoorlijk glooiende zandweg strekt zich voor ons uit. We stoppen nog voor een' kolonne' overstekende rupsen die zich als een lange hechte famlie aan elkaar gekoppeld hebben. Aan de ene kant van de route zijn er de twee verkeerswegen en aan de andere kant de uitgestrekte kale velden waar de maïszaden kortgeleden zijn ingezaaid. We rusten nog even uit bij een kapelletje, want er is op dit traject van ruim 20 km. niets te krijgen. Als we de eerste etappe erop hebben, gaan we in het plaatselijke café er eens uitgebreid voor zitten. We bestellen ieder een bocadilla / tortilla, nemen koffie en natuurlijk gaan de schoenen uit.
We hebben moeite om de flinke stukken bocadilla weg te krijgen. Voorlopig kunnen wij er weer tegen. Nu nog ruim 14 km te gaan.
Eerst lopen we langs een oude spoorlijn en daarna verandert het landschap. Het krijgt een rood uiterlijk en de velden zijn uitgestrekt. Op de velden staan het gehele jaar de grote sproeinstallaties al klaar voor gebruik om de groei van de maïs te bevorderen.
Als we boven op een heuvel staan hebben we uitzicht op de vallei en zien we zowaar een paar dorpjes. Na nog een goed uur lopen komen we aan in een klein gehuchtje, waar la señorita ons al opwacht. We zoeken niet verder. In het dorp is weinig tot niets. Wat een armoede. Ons wasje hangt aan de straat, we zoeken de enige bar op en op het binnenterras genieten we van de zon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten