Maandag 20 april, etappe 33.
Wakker rond 07.00, maar waar zijn mijn oordoppen? Ik heb maar één paar bij me en ook al zijn de nachtorkesten wisselend, ik kan niet zonder. De spaanse peregrino naast me heeft opeen twee paar in zijn handen? Ik gebaar dat die waarschijnlijk van mij zijn! Hij zegt dat hij ook een paar hard nodig heeft. Ik begrijp hem niet helemaal want hij was degene die het orkest vannacht in gang heeft gehouden, ze niet nodig heeft en ik heb toch echt in een ander bed geslapen. Enfin, buenas dia. Opnieuw een prachtige zonnige dag. We ontbijten in het plaatselijke café.
Het er al druk met werklui en anderen. Voor de Spanjaarden is het heel gewoon om naast hun kopje koffie ook een behoorlijke scheut sterke drank te gebruiken. Ze stappen daarna in de auto op weg naar het werk. Wij bedanken ervoor. Doe voor ons maar gewoon koffie met toast. Als we op pad gaan en we dwalen meteen uit het dorp een smal bospad in, zien we dat het heeft gevroren. Het glibberige pad gaat geleidelijk omhoog. Op diverse plekken liggen grote rotsblokken of stenen die er voor de wandelaars zijn neergelegd.
Het wordt op deze drassige paden in de zomer ook blijkbaar niet droog. Met regelmaat kruisen we het beekje via grote stenen. Het is een prachtige route door het bos. De primula's staan hier volop in bloei. We klimmen gedurende een uur naar een hoogte van 1300 meter en zijn dan boven aan de pas. Het uitzicht is prachtig. Nog steeds kleuren de bergen paars van de grote bossen heide. Over de pas dalen we af naar het eerste dorpje, ik kan beter zeggen een gehucht uit de laat 18e eeuw wat er verlaten bij ligt.
Heel veel oude deels afgebroken huizen met soms nog een slot aan een deur waarachter zich geen wonig meer bevindt. Deze gehuchten zien we hier veel. Wat een inmense armoede en bijna geen bewoners meer. Kinderen hebben we al dagen niet meer gezien of gehoord. Er is hier niets te vinden in de dorpjes die tegen de hellingen aanligen. Alleen aan de grote hoofdweg kun je iets te eten vinden, omdat zich daar de grote wegrestaurants bevinden. Zo lopen we nog door twee uitgestorven dorpjes en gelukkig in de laatste hebben we enorm geluk. De bakker passeert ons. Hij stopt bij het kleine dorpspleintje en ik ren terug om brood te kopen. We hebben te weinig eten bij ons. We hadden gehoopt dat er in één van de drie gehuchtjes wel een bar open zal zijn. Helaas pec. We vinden in het gehucht een stenen bankje in de zon en genieten van het verse brood met onze laatste twee bananen. We zijn halverwege dus dat gaan we redden zonder eten. Het is inmiddels lekker warm geworden en de korte broek kan aan. We wandelen door een prachtig berggebied, over smalle rotspaden en kruisen diverse keren beekjes. We genieten van de mooie vergezichten. Het is zo helder dat we de sneeuw op de hogere toppen zien liggen. Water stroomt hier overal. De laatste drie kilometer naar Guidiña zijn niet mooi. Pff. We lopen langs de openbare weg en overal om ons heen zijn ze de natuur in dit prachtige gebied aan het vernietigen. Nieuwe wegen worden aangelegd en de aanleg van de hogesnelheidstrein achtervolgt ons nog steeds. De afgelopen twee weken gaan we steeds met z'n vijven op pad. Wij arriveren meestal als eerste in de herberg en de anderen volgen later. Het mooie van pererinos is dat iedere peregrino loopt zijn eigen camino overdag en s'avonds genieten we van elkaars belevenissen en gezelligheid. De hospitalleros van de herbergen weten de peregrinos altijd wel te vinden als het om betalen gaat. Zijn de peregrinos niet in de herberg dan vindt je ze in het plaatselijke café!
Vandaag heben we opnieuw een prima herberg gevonden. Het heeft 24 plaatsen. Het ziet er schoon uit. We krijgen disposeble lakens. De matrassen voelen stevig en ook vandaag stroomt de herberg vol met peregrinos en fietsers. Als we de komende dagen goed weer houden hebben we wel heel veel mazzel in deze natte streek. We zijn nu in de streek Ourense van de provincie Galicïe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten