Vrijdag 10 april, etappe 23.
Het is nog stil in de oude binnenstad als we het hotel uitstappen. Op het Plaza Mayor staan de vrachtwagens hun spullen uit te laden om de restaurants te bevoorraden. Ik wil eigenlijk nog een foto nemen van de Plaza Mayor, maar nee die wordt niet fraai. We kijken beiden nog eenmaal achterom en verlaten de stad langs een drukke verkeersweg. Het is een miezerige grijze dag. We hebben de regenkleding aan.
We lopen een korte etappe, zodat we de kilometers de komende dagen tot aan Zamora beter kunen indelen. Gisteren mijn zus aan de telefoon en wat denk je wat ze zei " een beetje doorlopen graag, wat rustdag, lopen jullie"! De rustdag is ons anders prima bevallen, ondanks dat het gisteren de hele dag heeft geregend hebben we ons uitstekend vermaakt. Het is wel een beetje jammer dat mijn onrustige benen mijn nachtrust enigszins verstoren. Ze willen maar doorlopen en ik weet niet goed hoe ik ze tot bedaren moet krijgen. Ik wrijf ze lekker warm, ik praat tegen ze, ik masseer ze, ik geef ze dagelijks een warme douche en nog zijn de benen niet tevreden! Enfin, nu weer aan de loop. We kuieren over zandwegen die zich door de jonge korenvelden wringen met daartussen uitgestrekte gele koolzaadvelden die het totaal een kleurrijk geheel geven. Door de regen van gisteren zijn de zandwegen drassig geworden. De klei blijft aan de schoenen plakken en we zoeken het beste pad over de glooiende zandweg. In het eerste dorpje, dat we passeren, laten we het café nog met rust het routeboekje geeft aan dat we rond de 12 km ook een café tegenkomen. Inmiddels heeft Marianne, onze duitse peregrino die wij regelmatig tegenkomen, zich bij ons gevoegd. Met haar regenponcho om haar rugzak, een wandelstok in iedere hand, een licht voorover gebogen houding en met een grijs koppie haar, ziet ze eruit als oude gebochelde vrouw. Ook zij heeft zin in koffie en bij het tweede gehuchtje lopen we via een lusje het dorpje in. Het is hier wel heel stil. Nergens enige beweging. De gordijnen blijven stil hangen, niemand die naar ons gluurt. Geen deur die zich spontaan opent en waar una señorita roept ' koffie'. Het water wat ons in de mond liep bij de gedachten aan koffie is inmiddels opgedroogd. Navraag bij de supermecado levert een boze reactie van la señorita op. No bar/ café cerrado! Ja, zet dan ook niet in het begin van het dorp grote rode pijlen richting de bar, dan zie je ons ook niet verschijnen. Probleem voor F. de Aa om dit snel op te lossen. Wij gaan door. In het volgende dorp 4 km verder is ons verblijf gepland. Een zeer kleine herberg met 8 bedden.
Als we er aankomen zijn we de eersten. Logisch het is nog geen 12.00. De deur is open en wij gaan meteen naar het slaapzaaltje waar 4 stapelbedden
staan. We zoeken ieder een laag bed en installeren ons. Ook Marianne besluit om niet door te lopen. Het is koud in de herberg, maar gelukkig er is verwarming. We trekken de natte kleding uit en de kleine ruimten vullen zich met onze kleding en de geuren die erbij horen. De ramen vliegen spontaan open! We hebben een lange middag voor ons. De regent klettert op de straat en in het kleine gehucht doen we nog enige inkopen. Het heeft zowaar nog een 'winkel van sinkel' en drie restaurants.
Het gemeentehuis is nieuw en ziet er robuust uit. Op het plein is het stil en ook dit dorp 'slaapt'. Behalve de boer op zijn trekker is er geen leven in de brouwerij. Een restaurant gaan we vanmiddag nog uitproberen. We krijgen een goed gevulde menu del dia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten